امام حسین

آداب و عادات و اندیشه ها و اوضاعی که گروهی در آن شرکت دارند، فرهنگ نامیده می شود که از نسلی به نسل دیگر انتقال می یابد

نویسنده: حجة الاسلام دکتر قاسم ترخان

یکی از موارد قابل توجه در واقعه کربلا گریه اسب امام حسین (علیه‌السلام) در مصیبت آن حضرت است. در زیارت ناحیه، این منظره جانسوز را چنین ترسیم فرموده است: «و أسرع فرسک شاردا إلی خیامک قاصدا محمحما باکیا؛ اسب شما شیون کنان از شما دور شده، شیهه کشان و گریه کنان به قصد خیام حرم سرعت گرفت»[1].

در همه چیز از همه کس جلوتر بود؛ حسین (ع). وقت اطاعت از امام، از همه گوش به فرمان تر بود برای برادرش حسن (ع)

از جمله آثار مهم سیاسى - اجتماعى قیام و نهضت حیاتبخش حسینى که به جاى مانده، آشکار ساختن اسلام صحیح و احیاى امر به معروف و نهى از منکر بود تا بطلان اسلام انحرافى اموى که پس از زمان رحلت نبى اکرم (ص) صورت گرفت، روشن شود.

چرا برای امام حسین ع بیشتر از دیگر معصومین عزاداری می کنیم؟ مگر مقام و منزلت پیامبر و امیرالمومنین بالاتر از امام حسین نبوده است؟

«الکامل فی التاریخ»: تشنگی حسین (ع) شدت گرفت. نزدیک فرات شد تا آبی بیاشامد

واقعه ی عاشورا ، با همه ی بزرگی مصیبت و بی هماوردی فجایعی که بر بزرگترین انسانهای تاریخ داشت، درسهای فراوانی دارد

در بعـضى از مقاتل آمده پس از شهادت 72 نفر از فرزندان و برادران و برادرزادگان و بنى اعـمـام و انصار حسین علیه السلام براى آخرین وداع به خیمه ها آمد و صدا زد: یا سکینه، یا فاطمه، یا زینب، یا امّکلثوم علیکنّ منّى السّلام

پس از آن که معاویه بر یکى از اصحاب و یاران باوفاى امیرالمؤمنین علىّ علیه السّلام - به نام حُجر بن عدى و اصحابش - دست یافت و آن ها را یکى پس از دیگرى با شکنجه هاى مختلفى به شهادت رساند، عازم مکّه معظّمه شد