امام حسین

محدّثین و مورّخین در کتاب هاى مختلف آورده اند:آن هنگامى که حضرت ابا عبداللّه الحسین صلوات اللّه و سلامه علیه به سرزمین کربلا وارد شد، چند روزى پس از آن ، یکى از یاران خود را با پیامى به سوى عمر بن سعد فرستاد که : با تو صحبتى دارم ، امشب در میان دو لشکر همدیگر را ملاقات کنیم

شعارهای امام حسین (علیه‌السلام)

دراین مقاله بعد از مقدمه ای کوتاه درباره ی اوضاع زمان امام حسین (ع) و دلایل انتخاب راه شهادت آن بزرگوار، معنی لغوی «سوگواری» را بیان خواهیم کرد

در میان فقرا و مستمندان، بندگانی وجود دارند که حاضر هستند برای پیشبرد اهداف و مجالس عزاداری حضرت سیّدالشهدا (ع)  تمام اموال خود را مصرف کنند. آنان انسان‌های وارسته و نمونه‌ای هستند که همواره رضایت مولای‌شان را توشة آخرت خود قرار می‌دهند.

گریستن بر اباعبدالله الحسین «ع » ثواب بسیاری دارد.(1) فرشتگان،پیامبران،زمین و آسمان،حیوانات صحرا و دریا هم بر عزاى حسین «ع » گریسته اند. (2)

حر بن یزید چون تصمیم لشگر را بر امر قتال دید و شنید صیحه امام حسین علیه السلام را که می‌فرمود:

 منبع : فصلنامه تاریخ در پژوهش ، شماره 5

در صبح روز عاشورا، امام یاران خود را به دو دسته تقسیم کرد که شامل سى نفر سواره نظام و چهل نفر پیاده نظام بود. امام فرماندهى میمنه سپاه را به «زهیر بن قین» و میسره سپاه را به «حبیب بن مظاهر» سپرد و پرچم را به برادر خود عباس علیه السلام که از همه شجاع تر بود، داد. [1]

حادثه عاشورا را با توجه به ماهیت و اهداف و پیامدهایش، می توان عظیم ترین واقعه در نظام هستی برآورد کرد، این بدان روست که قهرمان و شخصیت حادثه، شخصیتی همچون حسین بن علی علیه السلام ؛ برترین هدف آن، حفظ اصالت برترین ادیان، و مهم ترین پیامد آن بقای اسلام است

در همه چیز از همه کس جلوتر بود؛ حسین (ع). وقت اطاعت از امام، از همه گوش به فرمان تر بود برای برادرش حسن (ع)